czwartek 14 lutego 2013 r.   –   wernisaż
o godz. 17:00 

Wystawa malarstwa

Anny Baran

Nie dotykając stopą Ziemi
Człowieczeństwo

 ulotka.pdf

Wystawa czynna w dniach 11 lutego – 5 marca 2013 r.
w godz. 8-20 oprócz sobót i niedziel
Wstęp wolny

Anna Baran – urodziła się w 1953 r. w Rzeszowie. W 1971 r. ukończyła rzeszowską Państwową Szkolę Muzyczną II stopnia, uzyskując dyplom z wyróżnieniem w klasie fortepianu. W latach 1973-1978 studiowała na Politechnice Rzeszowskiej w Instytucie Budownictwa i Inżynierii Środowiska. Po uzyskaniu dyplomu z tytułem magistra inżynierii budownictwa w 1978 r. rozpoczęła pracę w Biurze Projektów „Miastoprojekt” Rzeszów. W latach 1997–2002 studiowała edukację artystyczną na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie zyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Ireny Popiołek-Rodzińskiej. W 2003 r. została przyjęta do Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików w Rzeszowie, gdzie pełni funkcję skarbnika. Od 2005 r. jest członkinią rzeszowskiej grupy twórczej „Droga”, a także grupy twórczej „Golden Line”. Od 2008 r. pracuje na Uniwersytecie Rzeszowskim jako asystent w Pracowni Inżynierii Architektonicznej. W 2011 r. uzyskała stopień naukowy doktora sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Anna Baran uczestniczyła w międzynarodowych plenerach „Bliżej natury” (Kolbuszowa 2004, 2005, 2006, 2009). Ważniejsze wystawy indywidualne: „Akty” – BWA, Rzeszów (2003); „Ukłon dla Mistrza” – BWA, Rzeszów (2006); „Fascynacje Muzyczne” – Galeria Labirynt, Kraków (2007); „W różnych miejscach”, Miejski Dom Kultury, Lubaczów (2008); „Interpretacje muzyczne”, Foyer Galerii Zamkowej, Przemyśl (2008); „Prezentacje”, Rathaus – Luebbenau (2008); „Malarstwo Anny Baran”, Miejska Biblioteka Publiczna – Galeria Sztuki, Limanowa (2010); „Człowieczeństwo” – Galeria WDK, Rzeszów (2011). Brała udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych, organizowanych m.in. przez Związek Polskich Artystów Plastyków. Część jej prac znajduje się w prywatnych kolekcjach w Polsce, Niemczech, Szwajcarii i Anglii.

Dorota Rudzka-Marmaj o działalności artystycznej Anny Baran pisze:

„Źródeł inspiracji w początkowym etapie twórczości Anny Baran należy upatrywać w koloryzmie wyrosłym na podwalinach postimpresjonistycznej koncepcji budowania płaszczyzny obrazu. Plama barwna stała się naczelnym powodem kreowania kompozycji, zaś temat, choć w sugestywny sposób ilustrowany, zdawał się drugoplanowym elementem. Plama, będąca wówczas nośnikiem mimetycznego sposobu traktowania podejmowanego motywu, z czasem zaczęła przybierać bardziej indywidualny wyraz – rozwibrowana, wręcz zrytmizowana, budowana z drobnych pociągnięć pędzla i zestawień kolorystycznych, które dopiero na siatkówce oka stapiały się w całość. Z czasem Anna Baran swoje malarstwo zaczęła profilować ku abstrakcji. Być może było to konsekwencją, wręcz naturalną koleją rzeczy, że osoba posiadająca wykształcenie muzyczne, uzewnętrzniając nagromadzone emocje, postanowiła zaklinać je w odrealnione formy. Często zresztą bywa tak, że muzyka staje się natchnieniem w tworzeniu kompozycji abstrakcyjnych. Jednakże nie były to płótna sensu stricte abstrakcyjne. Poprzez wplecione figury ludzkie i twory mitologiczne zawierały sporą dozę literackości.
Lata 2007-2008 były okresem ciągłych poszukiwań. Kompozycje z tego okresu charakteryzują się niespójnością malarską. To eksperymentowanie z kompozycją, kolorem, wypróbowywanie coraz innej stylistyki. Obrazy malowane były czasami gęstą, rozdrobnioną plamą, o wyrazistej fakturze, innym razem płaską, świetlistą lub swą strukturą przypominającą transparentną, prawie akwarelową. Koloryt obrazów dodatkowo podkreślał niejednorodność malarstwa. Zawężone tonacje, przesycone gorącymi czerwieniami i żółcieniami, przenikającymi się wzajemnie, inne są od płócien o różnorodnej gamie barwnej.
Z czasem, płasko kładziona plama zaczyna podlegać syntezie, nabierać dekoracyjności, zwiastując coś nowego w artystycznym image’u autorki. Anna Baran zdaje się na własną intuicję. Porzuca tematykę muzyczną. Zaczyna malować przemyślenia, będące wynikiem jej własnych doświadczeń, stanów ducha. Człowiek przybiera w jej rozumowaniu całkowicie subiektywny wymiar. Poświęca temu cykl zatytułowany Człowieczeństwo, składający się z piętnastu prac, będących swoistą autobiografią, zapisem przeżyć, jakie, skumulowane w artystce, poniekąd wpłynęły na zmianę oblicza jej malarstwa. Na obrazach w dalszym ciągu pojawiają się postacie potraktowane schematycznie, budujące kompozycje, stające się metaforą ilustrującą zagadnienie, któremu poświęcone zostało płótno. Tytuł stanowi temat, zaś tematyka płócien nie podlega z góry określonej problematyce. W trakcie realizacji tematyka zestawiona została w sposób wrażeniowy – artystka maluje to, co w danej chwili podpowiada jej wyobraźnia.
Ujawnienie, Odejście, Samotność, Tabu, Nadzieja, Człowieczeństwo to tylko niektóre z zagadnień pochłaniających artystkę. Temperatura plamy barwnej, jej luministyczne walory działają swą ekspresją. W obrębie każdego płótna różnorodność barwna zostaje zredukowana, tworząc częstokroć gamy monochromatyczne. Ta oszczędność środków korzystnie wpływa na efekt końcowy. Obraz, choć ekspresyjny w wyrazie, emanuje refleksyjnością, pozbywa się dosłownej narracji, podąża w kierunku ekspresyjnej abstrakcji, a dokładniej – abstraction lyrique. Nie mamy tu do czynienia, rzecz jasna, z dosłownym powtórzeniem środków formalnych, jakimi posiłkowali się artyści ponad pół wieku temu. Chodzi tu o filozofię doboru środków wyrazu, źródeł inspiracji, zdania się na własną intuicję.
Anna Baran powzięte rozważania kontynuuje w cyklu Ziemia. Kolejnych piętnaście obrazów to impresje na temat Ziemi jako planety, Ziemi jako miejsca jej egzystencji. Wnętrze to kompozycja rozpoczynająca serię, obrazująca serce ziemi – bulgocącą magmę, eksplodującą gorącą, świetlistą czerwienią. „Od wnętrza” – kolejnego płótna, za pomocą zestawień bazujących na mocnych kontrastach barwnych, czerwieni podgrzanych chłodnym kobaltowym błękitem, artystka stara się przebić na zewnątrz, wejść w wymiar, z którym obcuje. Wyjść z wewnętrznych niedostępnych nam powłok do tych realnych, codziennych. Monochromatyczne kompozycje, budowane rozłożystą, cieniowaną plamą barwną, przeplatają się z obrazami malowanymi plamą o charakterze luministycznej fluorescencji. Zaobserwowane w naturze motywy, ulotne chwile, bądź zdarzenia są punktem odniesienia, w dalszym ciągu bazą kreującą wizję malarską. W kilku pracach dostrzegalny jest zwrot ku abstrakcji geometrycznej. Płaszczyzny zestawione z plam o intensywnym natężeniu zieleni i żółci przeszywają się wzajemnie, budują przestrzeń, swego rodzaju struktury malarskie. Znamiennym elementem twórczości Anny Baran jest łatwość podlegania różnorodnym stylistykom, co w konsekwencji ma przełożenie w doborze środków budujących kompozycję i nastrój obrazu. Myślę, że artystka jest na pewnym etapie autokreacji, w którym zdecyduje, w którą stronę podążyć, w jaki sposób skrystalizować malarskie dossier.”

Obrazy prezentowane na wystawie:
SALA I

Nadzieja – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Wnętrze – olej, płótno, 150 x 120, 2010 r.
Od wnętrza – olej, płótno, 150 x 120, 2010 r.
Od tego miejsca – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Żebro Adama – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Nie zawsze o szyby deszcz dzwoni jesienny – olej, płótno, 150 x 120, 2010 r.
Symbioza – olej, płótno, 150 x 120, 2010 r.
Z marzeniem między Niebem a Ziemią – olej, płótno,150 x 120, 2010 r.
W maju – olej, płótno,150 x 120, 2010 r.
Iluzja znanego – olej, płótno, 150 x 120, 2008 r.
Ulotność – olej, płótno, 150 x 120, 2008 r.

SALA II

Noc – olej, płótno,150 x 120, 2011r.
Blask – olej, płótno,150 x 120, 2011r.
W zieleni – olej, płótno,150 x 120, 2011 r.
Jest tylko jedno wyjście – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Upalne lato – olej, płótno,150 x 120, 2010 r.
Formy nocy – olej, płótno,150 x 120, 2011r.
Tabu – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Potencjał – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
Człowieczeństwo – olej, płótno, 150 x 120, 2009 r.
W czerwonej przestrzeni – olej, płótno,150 x 120, 2011 r.
Nocne rozmowy – olej, płótno,150 x 120, 2010 r.
Pożegnanie nocy – olej, płótno,150 x 120, 2011 r.