Spektakl
w piątek 15 grudnia 2017 r. o godz. 18.00

Wstęp wolny

25 lat TEATRU KAMERALNEGO

ulotka.pdf

Obsada:
CZEŚNIK – JAN WOJCIECH KRZYSZCZAK, KLARA – PAULINA POŁOWNIAK,

REJENT – MAREK FABIAN, WACŁAW – ŁUKASZ KRÓL,
PODSTOLINA – BEATA PIETROŃ, PAPKIN – MIROSŁAW MAJEWSKI,
DYNDALSKI – JAN KRZYSIAK, MURARZE – ANDRZEJ SIKORA, OLA WÓJCIGA
Reżyseria, scenografia i muzyka: ANDRZEJ ŻARNECKI
Czas trwania spektaklu 100 minut

ZEMSTA (1833) – komedia, której akcja rozgrywa się na głębokiej prowincji. Składają się na nią dwa wątki: spór o mur graniczny między Rejentem Milczkiem i Cześnikiem Raptusiewiczem oraz perypetie miłosne syna Rejenta Wacława i bratanicy Cześnika Klary. Jest to komedia krytykująca wady szlacheckie, a bohaterowie zostali w niej potraktowani z przymrużeniem oka.

Teatr Kameralny w Lublinie – pierwszy lubelski prywatny teatr zawodowy. Działa nieprzerwanie od 25 lat na scenie Domu Kultury Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Powstał w 1992 roku. Jego twórcą i dyrektorem, aktorem i reżyserem wielu spektakli jest Jan Wojciech Krzyszczak, od lat związany z Teatrem im. Juliusza Osterwy w Lublinie, także przed laty realizator cieszących się olbrzymim powodzeniem monodramów, jak np. Konopielka według prozy Edwarda Redlińskiego, Dzieje Lejzorka Ilji Erenburga i Obrona Sokratesa Costasa Varnalisa.
Teatr Kameralny w Lublinie wystawił już 21 premier i mnóstwo spektakli adresowanych przede wszystkim do młodzieży szkolnej i mieszkańców Lubelszczyzny.
W jego repertuarze były m.in.: Romanca Jacka Chmielnika, Edukacja Rity Willego Russela, Pchła Szachrajka i Czerwony Kapturek Jana Brzechwy, Jaskółeczka Tadeusza Słobodzianka, Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego, Tartufe czyli Obłudnik Moliera, Śluby panieńskie i Zemsta Aleksandra Fredry, Makbet Williama Szekspira, Ania z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montgomery, Szatan z siódmej klasy Kornela Makuszyńskiego, Raj Eskimosów (Audiencja III) Bogusława Schaeffera, Kirelejson (według powieści Konopielka) Edwarda Redlińskiego, Emigranci Sławomira Mrożka, Dzieje Lejzorka Rojtszwańca Ilji Erenburga i Tajemniczy ogród Frances Hodgson Burnett, Ten obcy Ireny Jurgielewiczowej, Przygody Tomka Sawyera Marka Twaina, Śmieszny staruszek Tadeusza Różewicza.
Większość tych przedstawień reżyserował dyrektor Teatru Kameralnego Jan Wojciech Krzyszczak, ale gościnnie reżyserowali też: Włodzimierz Fełenczak, Andrzej Żarnecki i Paweł Łysak. Scenografię do spektakli przygotowywali: Teresa Targońska, Liliana Jankowska, Ireneusz Salwa, Andrzej Żarnecki, Janusz Sianko i Krzysztof Kain May. Spośród aktorów najczęściej współpracują z Teatrem Kameralnym: Jolanta Rychłowska, Tomasz Bielawiec, Marek Fabian, Andrzej Golejewski, a także artyści Teatru Muzycznego w Lublinie: Krystyna Szydłowska, Andrzej Sikora i Patrycjusz Sokołowski oraz Beata Pietroń, Paulina Połowniak, Julia Siegieda, Krystyna Górska, Łukasz Szymanek i Adam Organista.

www.teatrkameralny.com.pl

Aleksander Fredro urodził się 20 czerwca 1793 roku w Surochowie koło Jarosławia. Rodzina mieszkała w skromnym dworku. Życie codzienne urozmaicały doroczne jarmarki i odpusty, a dwa razy w roku, w dzień imienin [rodziców] pana Jacka i pani Marianny odbywał się wielki zjazd sąsiedzki.
Mały Aleksander, tak jak pozostałe rodzeństwo, uczył się pod nadzorem guwernerów, wywodzących się z różnych środowisk społecznych, toteż jego wiedza była bardzo fragmentaryczna, choć wszechstronna. Wzrastał w atmosferze kultu dla sarmackich przodków, ale bez wielkiego nacisku na religijność. Szczególną uwagę zwracano natomiast na znajomość sztuki i zamiłowanie do rozrywki na właściwym poziomie. (…)
Po śmierci żony w 1806 roku Jacek Fredro przeniósł się wraz z dziećmi do Lwowa. Aleksander zaczął bywać w „wielkim świecie” i nabierać towarzyskiej ogłady. Składał wizyty, chodził na bale, jeździł na konne wycieczki z przyjaciółmi. „Uczył się towarzyskiej obłudy, bywał wszędzie tam, gdzie bywać wypadało”. Kiedy w 1809 roku armia pod dowództwem księcia Józefa Poniatowskiego wkroczyła w granice Galicji, szesnastoletni Aleksander postanowił wstąpić do wojska. Dzięki wstawiennictwu starszego brata Maksymiliana otrzymał nominację na podporucznika w IV pułku jazdy galicyjsko-francuskiej. Wiosną 1812 roku przeszedł do V Pułku Strzelców Konnych i został adiutantem sztabowym. Odbył w nim kampanię napoleońską – od Smoleńska do Moskwy. W Wilnie jednak, chory na tyfus, dostał się do niewoli. Dzięki pomocy ludzi wyzdrowiał i uciekł. (…)
Odpocząwszy w domu, udał się do Drezna, gdzie za waleczność otrzymał krzyż Virtuti Militari. Otrzymał też przydział do Generalnego Sztabu Wielkiej Armii i zaczął pełnić służbę ordynansowego oficera. Po abdykacji Napoleona znalazł się w Paryżu. Powróciwszy do domu zdecydował, że „lata żołnierskie to stronica zamknięta na zawsze…” (…) Zaczął pisać komedie i interesować się teatrem oraz sztuką sceniczną. (…)
Fredro starał się, by jego komedie zaczęto wystawiać w warszawskim Teatrze Narodowym. Scena w stolicy jednak preferowała sztuki klasyczne, więc komediopisarz zwrócił się do teatru lwowskiego. W nim jego komedie natychmiast zyskały ogromną popularność. Podobały się, bo były „lekkie, łatwe i przyjemne”.(…)
8 listopada 1828 roku odbył się w Korczynie cichy i skromny ślub Aleksandra Fredry z Zofią z Jabłonowskich. Młodzi zamieszkali w Beńkowskiej Wiszni. (…) Najbardziej jednak lubił przebywać w swym domu we Lwowie i tam właśnie kwitło życie towarzyskie.
Kiedy wybuchło powstanie listopadowe, interesował się żywo wypadkami w Królestwie, ale „Daleki (…) od gorących emocji patriotycznych, w żadną żywszą działalność publiczną wciągnąć się nie dał”. Ważniejsza była dla niego rodzina. Załamany śmiercią dwóch synów (zmarli w niemowlęctwie w 1830 i 1831 roku) i w obawie przed epidemią, jaka wybuchła Galicji, wywiózł rodzinę do Wiednia. W tym samym mniej więcej czasie przestał tworzyć. Nie oznaczało to, że zaszył się całkowicie w domowym zaciszu. Przeciwnie, prowadził ożywione życie towarzyskie. Około 1832 roku wszedł nawet w skład galicyjskiego Sejmu Stanowego i aktywnie uczestniczył w jego obradach. Za swą działalność został 19 września 1839 roku wyróżniony honorowym obywatelstwem Lwowa. (…)
W 1849 roku Fredrowie wybrali się do Paryża, bo tylko poza granicami Galicji mogli się spotkać z synem, który nie mógł z powodu udziału w powstaniu węgierskim powrócić w rodzinne strony, ponieważ groziło to procesem i wieloletnim więzieniem. Zmuszeni przez okoliczności do opuszczenia Francji, przenieśli się do Belgii, by potem wyruszyć do Wiednia. Z początkiem czerwca 1852 roku rodzina powróciła do Lwowa.
„Z biegiem lat z odludka ludziom życzliwego zamienił się Fredro w gorzkiego mizantropa i czarnego pesymistę”. (…) Nie ożywił go nawet wybuch powstania styczniowego, widział w tym tylko „zbrodniczą lekkomyślność i głupotę”. Czas spędzał wyłącznie w gronie rodziny. Zmarł 15 lipca 1876 roku, wczesnym rankiem.