czwartek 27 lutego  2014 r.

o godz. 18.00

Spotkanie historyczne

Stanisław Jan Dąbrowski

Harcerki z tamtych lat…

ulotka.pdf

Znajomość historii własnego kraju, regionu, miasta, gromady, wsi, organizacji, w której się działa jest podstawą do zachowania ciągłości pokoleń, tradycji i wyznawanych wartości. Jest fundamentem naszej świadomości, dumy narodowej i patriotyzmu.

Zachowanie pamięci o ludziach, którzy wnosili do tej historii choćby skromny ślad jest moim osobistym wyrazem składanego im szacunku i uznania.

Stanisław Jan Dąbrowski

Polski Wrzesień rozpoczął okres ciężkiej próby dla całego narodu – stał się on również szkołą charakterów dla organizacji harcerskiej. A trzeba pamiętać, że wielki kredyt zaufania, jakim cieszyło się harcerstwo wśród społeczeństwa – szczególnie zobowiązywał, ale był jednocześnie i wielkim moralnym oparciem i wspaniałą metodą wychowawczą. Wrzesień i lata okupacji świadczą, że harcerstwo nie zawiodło tego zaufania.

Danuta Magierska

Dlatego przekazywanie wspomnień o własnej pracy w naszej Organizacji w latach 1939-1944 jest obowiązkiem harcerskim i obywatelskim każdej z żyjących dziewcząt z tamtych lat. Nie chodzi tu przy tym o same tylko fakty – takie typowo historyczne: kto, co, kiedy, po co – ale również o sferę działań wychowawczych kształtujących młodą osobowość, koleżeńskie kontakty, wzajemną pomoc, współodpowiedzialność za podejmowane czyny i za całą grupę /zastęp/, walkę o prawidłowe postawy w warunkach wojennej deprawacji i deprawującej polityki okupanta.

Stanisława Witkowska

Idee zawarte w Prawie Harcerskim, realizowane przez tę organizację metody wychowawcze, zdobywane w zastępie umiejętności rozbudzały patriotyzm i zmierzały do tego, aby harcerka w każdej sytuacji mogła być aktywną i pomocną innym. Te podstawowe zasady zawarte były w składanym przyrzeczeniu i brzmiały: „Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim, być posłuszną Prawu Harcerskiemu”. One wywarły znaczny wpływ na kształtowanie postaw młodzieży lat międzywojennych, a słowo „służba” towarzyszyło większości zajęć harcerskich.

/…/Wspominając czasy konspiracyjnej działalności żywię przekonanie, że rady, wskazówki światłych, ideowych i zawsze nam życzliwych instruktorek harcerskich łagodziły koszmar okupacji hitlerowskiej, umacniały wiarę w zwycięskie zakończenie wojny, przygotowywały do życia i pracy w wolnej Ojczyźnie.

W licznych kontaktach z młodzieżą wytworzyły się więzi zaufania i przyjaźni, które przetrwały lata mimo różnych dróg, jakie obrałyśmy w dalszym życiu. Wykonywanie zadań w ramach służby harcerskiej, szeroko stosowane współdziałanie i współzawodnictwo – jako jedna z metod pracy – przygotowało nas do aktywnego udziału na rzecz odbudowy wyniszczonego przez lata wojny i okupacji naszego Kraju.

Stanisława Ziemnicka

Stanisław Jan Dąbrowski, ur. 1947 r. mgr pedagogiki (UMCS), reżyser (Studium Teatralne Centralnego Ośrodka Metodyki Upowszechniania Kultury w Warszawie), 4 studia podyplomowe. Dziennikarz, publicysta, rotarianin, działacz kultury oraz Związku Harcerstwa Polskiego, Ligi Obrony Kraju i Związku Żołnierzy Wojska Polskiego (porucznik). Członek władz Chorągwi Lubelskiej, instruktor Wydziału Seniorów Głównej Kwatery ZHP, Rady Krajowej LOK, prezes Lubelskiej Organizacji Wojewódzkiej LOK w Lublinie. Były zastępcaca dyrektora Wydziału Kultury Urzędu Marszałkowskiego Województwa Lubelskiego i dyrektor Wydziału Polityki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie. Współautor „Słownika biograficznego lubelskiego harcerstwa 1911-2001”, „Harcerski Lublin 1911-1939”, „XV lat Rotary Klubu Lublin Centrum”; autor: „200 lat Diecezji Lubelskiej”, „Harcerze Lubelszczyzny w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920”. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, srebrnym medalem „Zasłużony kulturze Gloria Artis”, medalem „Pro Memoria” i „Pro Patria”. Harcmistrz.